Toen ik weer wat jaren ouder was (rond 20 jaar) begon ik te schrijven voor andere mensen. Ik ontdekte dat ik soms grote of ingewikkelde problemen waar mensen mee zaten, in een paar regels kon beschrijven. Ik kon dat op een manier zodat de woorden je diep in je hart raakten. Dat had ik eerst niet in de gaten want wat ik schreef verdween ook weer net als al het andere op een goede verstopplek. Ik durfde de gedichtjes nooit te geven aan diegene waarvoor ze eigenlijk bedoeld waren. Ik vond het behoorlijk brutaal van mezelf om zomaar over een ander zijn toestand iets te gaan schrijven, en daarbij dacht ik dat het mijn eigen hersenspinsels waren en dat het geschrevene van weinig waarde was voor wie dan ook. 

Dat ik wel degelijk altijd goed zat met die gedichtjes kwam pas veel later uit. Het schrijven kreeg een heel andere lading toen ik me wat meer bezig ging houden met spiritualiteit. En toen ik besefte dat niet iedereen de gave bezat van het opschrijven. Ik ontdekte dat ik niet zomaar zelf zat te bedenken wat ik schreef maar dat het me een soort van "toeviel". Het overkwam me vaak als ik er juist niet aan dacht om wat te schrijven. Woorden kwamen in mijn hoofd en ik moest dan heel snel pen en papier te pakken zien te krijgen, omdat als ik het niet meteen opschreef ik het ook weer vergat. Het kwam maar al te vaak voor dat ik met de hond aan het lopen was en er dan ineens een schitterende stroom van woorden in mijn hoofd kwam. Bij gebrek aan pen en papier liep ik dan de hele weg het gedicht op te dreunen totdat ik thuis, met mijn wandelschoenen nog aan, naar boven rende om het op te schrijven. Of dat ik tijdens het huishouden ineens iets binnen kreeg en ik even in mijn schrijfkamertje verdween. Als één van de kinderen dan "MAMA!' riep was mijn antwoord steevast "NEE!!!!" totdat ik had opgeschreven wat ik op moest schrijven, dan was ik weer gewoon mama. Zoals ik het als kind als zeer bevredigend ervaarde als mijn gedichtjes op liedjes leken, zo voelde ik nu aan als ik iets had geschreven wat raak was. Ik las het over en over en over, en ik voelde dan een zenuwachtige rilling in mezelf ontstaan. Dan wist ik dat ik het gedichtje moest gaan geven aan diegene waar het voor was bestemd. Nog altijd heel onzeker stopte ik het dan in een envelop en gooiden het in de brievenbus of legde het ergens neer waar de rechtmatige eigenaar het zou vinden. Ik merkte wel dat zodra ik dat had gedaan er een immense rust over me heen kwam. Ook van deze gedichten zijn er weinig door mezelf bewaard gebleven. Wie weet bezoek jij deze website en ben je in het bezit van een gedicht ooit van mij gekregen. Ik zou het leuk vinden om daar nog eens wat van terug te zien, want ook daar zijn waarschijnlijk mooie exemplaren van te vinden.